Kolarstwo to dla mnie najbardziej zróżnicowany sport do fotografowania. Właśnie dlatego je uwielbiam. Daje okazję stosowania wielu stylów fotograficznych — przed rozpoczęciem wyścigu można robić zdjęcia portretowe, sam wyścig można kadrować na tle pięknej scenerii, a przy finiszu można uchwycić akcję, energię i emocje.
Emocje to bardzo istotna część świetnego zdjęcia kolarskiego. Do wyboru jest wiele stylów, ale najlepsze fotografie zawierają trzy elementy. Po pierwsze, przedstawiają jakieś miejsce — może to oznaczać ujęcie w kadrze słynnego pomnika lub punktu orientacyjnego. Po drugie, przedstawiają kluczowych zawodników, w tym być może kolarza w żółtej koszulce lub kogoś, kto może wygrać dany etap. Po trzecie, przedstawiają emocje i wysiłek, na przykład pot na twarzach lub rozdarcia na koszulkach kolarzy, którzy wcześniej upadli.
Szeroka gama stylów, w jakich można fotografować, a także swobodny dostęp do dowolnego miejsca oznaczają, że trzeba być świetnie przygotowanym pod kątem obiektywów. Na szczęście moje obiektywy Sony Alpha są dość małe, więc mogę zabierać ze sobą praktycznie wszystko, czego potrzebuję. Zwykle przed rozpoczęciem wyścigu używam dwóch korpusów Sony Alpha 9, z czego jeden ma założony obiektyw 100–400 mm, a drugi 85 mm 1.4. W trakcie wyścigu i na mecie używam obiektywu 16–35 mm. Dzięki temu mam ogromną swobodę kadrowania. Po zakończeniu wyścigu mogę przymocować obiektyw 50 mm 1.8 i zrobić parę szczerych zdjęć kolarzy. W razie potrzeby wszystko mam w swojej torbie.
Chociaż nie jest to obiektyw zazwyczaj kojarzony ze sportem, model 16–35 mm może być bardzo przydatny na trasie. Pozwala mi na bardziej kreatywne kadrowanie, na przykład fotografowanie przez okno kawiarni lub z wnętrza samochodu, aby uzyskać inny wygląd zdjęcia. Natomiast obracany ekran aparatu Alpha 9 pozwala mi fotografować pod różnymi kątami, na przykład na wyciągnięcie ręki ponad tłumem, stojąc na samochodach lub tuż nad ziemią w celu uwydatnienia zmagań kolarzy. Dzięki temu uzyskuję też nieco rozmyty pierwszy plan, który dodaje zdjęciom głębi oraz kieruje oko na akcję.
System AF aparatu Alpha 9 jest niezwykle zaawansowany, ale jednocześnie bardzo elastyczny, więc idealnie nadaje się do fotografowania kolarstwa. Zdjęcia akcji zawsze robię w trybie Ciągły AF, wybierając obszar AF „Punktowa z wyborem czujnika”. Za pomocą joysticka umieszczam go pośrodku kadru lub lekko przesuwam, jeśli chcę mieć kolarzy z jednej strony kadru. Następnie przesuwam aparat, aby utrzymać ostrość na sportowcu, którego chcę śledzić. Według mnie to najlepszy sposób, zwłaszcza w obliczu grupy pędzących w moją stronę kolarzy. Jeśli robię portrety lub szczere zdjęcia na koniec wyścigu, przełączam się na tryb śledzenia oczu.
W moich zdjęciach kolarskich stosuję trzy główne podejścia do ekspozycji. Pierwszym z nich jest zatrzymanie obiektu w ruchu. W tym celu zawsze fotografuję w trybie preselekcji przysłony, który zapewnia lepszą ekspozycję niż tryb ręczny, ponieważ jasność w kadrze zmienia się w miarę podążania za zawodnikami. Ustawiam więc przysłonę, a następnie wybieram automatyczne ustawianie czułości ISO i ograniczam najniższą prędkość migawki do około 1/1000 s. Potem po prostu przekręcam pokrętło kompensacji ekspozycji w zależności od warunków oświetleniowych, rozjaśniając lub przyciemniając obraz. Piękno bezlusterkowca Sony polega na tym, że mogę sprawdzić w wizjerze elektronicznym na żywo, jak wpływa to na ekspozycję.
W bardziej pasywnych sytuacjach fotografuję w trybie ręcznym i celowo używam średnich czasów otwarcia migawki, np. 1/60 s. Jeśli na przykład jestem w sklepie i kadruję kolarza mijającego drzwi, wyostrzę wnętrze i tłum, ale gdy kolarz je minie, będzie lekko rozmyty, co doda zdjęciu dynamizmu. Gdyby był zbyt ostry, za bardzo wmieszałby się w statyczne elementy sceny.
Robię też zdjęcia, które łączą długi czas otwarcia migawki z ruchem aparatu, utrzymując ostrość na kolarzu, ale rozmywając tło. Fotografowanie w ten sposób kolarzy jest dość trudne, ponieważ trzeba przesuwać aparat z prędkością około 1/10 s, można więc popełnić wiele błędów. Przeszkadzać mogą nie tylko drgania aparatu, ale także ruchy ciała kolarza. Fotografowanie w trybie ciągłym daje większe szanse na uchwycenie właściwego kadru. Nawet jeśli tylko okulary, kask czy twarz są ostre, uważam to za sukces.
