Historyczne miasto Stambuł dla każdej osoby oznacza coś innego. Jest największym miastem w Europie i jedynym, które leży na dwóch kontynentach. To kosmopolityczna mieszanka kultur uformowana przez tysiąclecia handlu, edukacji i religii, ale dla fotografa Murata Pulata to miasto symbolizuje coś innego: nadzieję.
„Przybyłem do Stambułu z Ankary, aby kontynuować naukę” — wyjaśnia. „Chciałem ukończyć studia i tu zamieszkać. W tamtym czasie myślałem, że będę zarabiać właśnie tutaj. Było to moje marzenie. Widzę je w wielu innych osobach, które tu spotykam”.
To właśnie ci inni ludzie byli inspiracją dla jego projektu „Miasto nadziei”, który skupia się na Stambule, ale odzwierciedla ludzkie życie w każdym mieście. Zawiera serię portretów i szczerych zdjęć osób zainspirowanych i uwiedzionych miejskim życiem, a także przedstawia sposób, w jaki miasto na nie wpływa.
„Ciągle wychodziłem na zewnątrz i robiłem zdjęcia ” — opowiada — „ale to było dla mnie za mało. Chciałem poznać ich życie i jednocześnie zaspokoić własną ciekawość. Robiłem więc zdjęcia wszystkim napotkanym osobom: pracownikom biurowym, sklepikarzom, bezdomnym w opuszczonych miejscach, a także demonstrującym uczestnikom marszów. Projekt „Miasto nadziei” jest zbitką wszystkich tych historii”.
„Jedno jest pewne — niełatwo jest zachować nadzieję w dużym mieście. Wszystkie te osoby po przybyciu do miasta miały jej sporo. Chciały coś osiągnąć — władzę, bogactwo lub po prostu wolność — ale bardzo wielu z nich się nie powiodło, ponieważ szanse na to są tak nikłe. Niestety nie wszystkim udaje się odnieść sukces”.
Do realizacji projektu „Miasto nadziei” Murat używał głównie aparatu α7R III, zastępując nim model α7 II. Szybko doszedł do wniosku, że rozdzielczość i jakość obrazów, jakie oferuje nowy aparat, są naprawdę rewolucyjne.
„Najważniejsza jest rozdzielczość zdjęć” — wyjaśnia — „oraz w szczególności zakres dynamiczny, ponieważ moim studiem jest całe miasto i muszę być gotowy na wszystko. Gdy coś zauważę, muszę szybko zareagować i zrobić zdjęcie bez możliwości dostosowywania oświetlenia. Mogę trafić na oświetlenie z tyłu lub jasne niebo, ale aparat α7R III pozwala łatwo przywrócić szczegóły rozjaśnień i cieni. Podobnie jest z jego czułością ISO — jest niezwykle elastyczna, więc mogę z łatwością fotografować obiekty przy słabym świetle”.
Każdy obiekt jest nowym rozdziałem jego projektów, ale przyznaje, że czasami bywa trudno, ponieważ jego prace często opowiadają historie osób, które straciły nadzieję. Czasem przedstawiają bezdomnych, a czasem uczestników parad równości LGBT, którym odebrano prawa do uczestnictwa w tych marszach.
„Znam wiele osób, które tu przybyły. To dobrzy ludzie i świetni pracownicy, ale teraz muszą żyć na ulicach. Jest zimno i pada deszcz, a ja nie mogę im pomóc. Robię im zdjęcia, rozmawiam z nimi, spędzam z nimi czas, ale potem wracam do swojego życia. Oni nie mają takiej możliwości. Jestem obserwatorem i to jest czasami bardzo trudne”.
System AF aparatu α7R III zrewolucjonizował pracę Murata do takiego stopnia, że „10 lat temu nie miałbym szans realizować takiego projektu, ponieważ aparaty po prostu nie działały tak, jak chciałem”.
„Dzięki trybowi Eye AF” — wyjaśnia — „wystarczy tylko nacisnąć jeden przycisk i od razu wiem, że ostrość została ustawiona na obiekcie. To bardzo ważne, ponieważ gdy używam punktu AF, aby zlokalizować oko, a następnie ustawiam na nim ostrość i zmieniam kompozycję zdjęcia, mogę w tym czasie przegapić idealny moment. Jest to więc kolejna rzecz techniczna, o którą nie muszę się już martwić. Wiem, że obraz będzie ostry za każdym razem, nawet przy szeroko otwartej przesłonie, a to daje mi kreatywną swobodę”. Również konstrukcja i rozmiar aparatu α7R III zaimponowały Muratowi. Dzięki niemu może robić zdjęcia w dowolnych warunkach pogodowych bez noszenia ze sobą ciężkiej lustrzanki cyfrowej ani aparatu o średnim formacie. „Aby fotografować na swój sposób, na ulicy, muszę mieć aparat odporny na deszcz i śnieg, a ten taki jest. Jego rozmiar jest idealny, co jest szczególnie widoczne w przypadku małych obiektywów, takich jak FE 35mm f/2.8. Można wtedy pozostać praktycznie niezauważonym”.
„Jeszcze nie skończyłem. Zajmie mi to jeszcze parę lat, ponieważ chcę zrobić więcej zdjęć, szczególnie przedstawiających prawdziwych zwycięzców — tych, którzy zdobyli to, czego pragnęli. Jednakże ciężko jest ich znaleźć, dlatego że czasami nie wiedzą, że odnieśli sukces. Wiele osób daje złapać się w pułapkę ciągłego pożądania czegoś nowego i nie może przez to realizować swoich pragnień. Musimy zacząć wieść prostsze życie i zdać sobie sprawę, że sukces nie jest tym, co widzimy w telewizji czy magazynach. Społeczeństwo musi się nauczyć, że każdy z nas ma jakiś talent i umiejętności oraz że wszyscy jesteśmy cenni. To jest chyba moje największe marzenie”.
